Generatiekloof

Nooit gedacht dat ik daar zo vroeg last mee zou hebben. Ik ben voor vrije opvoeding, ben zéér tolerant (al zeg ik het zelf), ze mogen heel veel van mij écht waar ..... maar toch is daar die 'generatie-kloof'. Hiermee bedoel ik niet dat we elkaar niet begrijpen of geen begrip hebben voor elkaars standpunt, neen daar gaat het helemaal niet om. Het gaat erom hoe wij vroeger op straat speelden, in het parkje om de hoek... we vertrokken 's morgens kwamen 's middags naar huis voor een boterhammetje en oeps weer rolschaatsen aan weg... en nu?

Als Bo mij vraagt of ze even op de wei achter ons huis alleen mag gaan spelen omdat het daar toch zo leuk is - niemand ziet haar daar, dan is mijn eerste reactie 'ha nee' ik zie haar daar namelijk niet. Maar beginnende pubers hebben daar natuurlijk geen boodschap aan - wat dacht je - neen?? Dit betekend voor haar blijven argumenteren tot ik moet toegeven dat het inderdaad heel tof moet zijn om op de wei alleen te gaan spelen in alle rust en vrijheid. Dus geef ik toe met een klein bezorgd hartje.

Arno gaat heel graag met onze buurjongen voetbal spelen op het pleintje naast de deur, op zich geen probleem. Maar .... ik zie hem daar niet en je weet nooit wat er allemaal kan gebeuren op zo'n pleintje. Maar ik zeg ja met een klein bezorgd hartje.

Axel mag naar het verjaardagsfeestje van een vriendje, naar Planckendael op schattenjacht. Super! het enthousiasme is niet te stuiten. Maar .... ik ken die ouders niet écht en ze gaan met de wagen. Zullen ze wel voorzichtig genoeg zijn? Die schattenjacht, is die wel onder begeleiding? Maar hij wil zoooooo graaaag en wie ben ik om neen te zeggen. Dus geef toe met een klein bezorgd hartje.

OK, mijn moederinstinct werkt behoorlijk en mijn verstand zegt mij voortdurend dat je je kinderen alle kansen moet geven om zichzelf te ontplooien enz..enz.. maar waarom spreekt mijn gevoel dat dan zo dikwijls tegen?!

Dit kan dus alleen aan deze fameuze generatiekloof liggen, de generatie voor Dutroux/Fourniquet en de generatie na Dutroux/Fourniquet.
Wij hadden een zekere vrijheid die onze kinderen nu niet meer is gegund, maar wij hadden daarbij ook een veel grotere sociale controle - ook al waren wij ons daar toen gelukkig niet van bewust - maar door de anonimiteit van onze maatschappij is ook deze controle verdwenen, en daar het ik nog het meeste moeite mee...

Ik vermoed dat ik niet alleen ben dat hier zo over denkt en gelukkig laten onze kindjes dit niet aan hun puber-hartje komen en praten mij onder tafel met hun argumenten, kijken mij aan met hun bambi-ogen en mijn moederhart smelt ter plaatste en dus zeg ik keer op keer ja ... met een klein hartje.