Gisteren hebben we een familiefeestje gehad, alle nonkels, tantes, neven en nichten die konden komen waren daar.
'K heb nooit zo duidelijk als gisteren beseft hoe ik dit heb gemist, al mijn zorgen ... bekommernissen ... werden ineens gedeeld door zoveel mensen dat ik even niet meer het gevoel had er alleen voor te staan ... zalig!
'K weet ook maar al te goed dat dit niet aan al die lieve mensen ligt hoor, laat duidelijk wezen dat dit geheel aan mij heeft gelegen dat er zo lang geen contact is geweest.
Maar voor mij was het emotioneel niet haalbaar om tussen julie te vertoeven zonder het overdonderd gemis te voelen van onze papa en ons mama, daar moesten blijkbaar enkele jaren overgaan om dit aan te kunnen ... en voila het is mij gelukt! en ik heb er bovendien nog onvoorstelbaar van genoten.
Mijn verstand en mijn gevoel zeggen mij natuurlijk wel dat jullie allemaal bekommerd zijn om ons en vooral om ons mama maar Alzheimer is zo'n verdomd eenzame aandoening!
Het vergt heel veel om te aanvaarden dat een van je dierbare overkomt.
Ik besef maar al te goed dat dit eigenlijk ieder van ons overkomt en dat we dit elk op onze eigen manier een plaatsje moeten geven, voor de een is het een zus, voor de andere een tante, een meter, een partner ... maar voor ons is ze 'onze' mama ... die er wel maar eigenlijk ook niet meer is.
Dus daarom aan iedereen bedankt voor de steun, het meedeleven en vooral voor het begrip.
Vanwege jullie alleroudste nichtje ;-)
'K heb nooit zo duidelijk als gisteren beseft hoe ik dit heb gemist, al mijn zorgen ... bekommernissen ... werden ineens gedeeld door zoveel mensen dat ik even niet meer het gevoel had er alleen voor te staan ... zalig!
'K weet ook maar al te goed dat dit niet aan al die lieve mensen ligt hoor, laat duidelijk wezen dat dit geheel aan mij heeft gelegen dat er zo lang geen contact is geweest.
Maar voor mij was het emotioneel niet haalbaar om tussen julie te vertoeven zonder het overdonderd gemis te voelen van onze papa en ons mama, daar moesten blijkbaar enkele jaren overgaan om dit aan te kunnen ... en voila het is mij gelukt! en ik heb er bovendien nog onvoorstelbaar van genoten.
Mijn verstand en mijn gevoel zeggen mij natuurlijk wel dat jullie allemaal bekommerd zijn om ons en vooral om ons mama maar Alzheimer is zo'n verdomd eenzame aandoening!
Het vergt heel veel om te aanvaarden dat een van je dierbare overkomt.
Ik besef maar al te goed dat dit eigenlijk ieder van ons overkomt en dat we dit elk op onze eigen manier een plaatsje moeten geven, voor de een is het een zus, voor de andere een tante, een meter, een partner ... maar voor ons is ze 'onze' mama ... die er wel maar eigenlijk ook niet meer is.
Dus daarom aan iedereen bedankt voor de steun, het meedeleven en vooral voor het begrip.
Vanwege jullie alleroudste nichtje ;-)
1 opmerking:
He, Betty en familie, nog veel sterkte! Alzheimer kan een buitenstaander moeilijk vatten, maar ik probeer me een beetje voor te stellen wat het is om je moeder te 'verliezen' terwijl ze physiek nog aanwezig is... Ik herinner me haar nog zo levendig vanop de vroegere feestjes... We denken aan jullie! Veel goede moed.
Groetjes,
Je schoonzusje.
Een reactie posten